Cyfry Indyjskie nazywane arabskimi, to planety układu słonecznego - Numerologia.
To, że starożytni Indowie rysując cyfry, rysowali planety układu słonecznego, jest moją autorską hipotezą. Doszedłem do takiego wniosku analizując wygląd symboli zwanych cyframi, a używanych przez wiele rozproszonych kultur. Znaczenia symboliczne owych cyfr były, moim zdaniem, tak uniwersalne, że czasy, gdy były one stosowane nazywam okresem Wielkiej Kultury. Stanowiło to przyczynę dla dzisiejszej Numerologii. W eseju dotyczącym Przed Liter „J” i „I„ opisałem szczegółowo związki rysunkowych cyfr indów ze słowami. W ten sposób ukazałem prastare wierzenia ukryte w mowie, którymi się nieświadomie posługujemy stosując tak zwane „cyfry arabskie”. A oto moje graficzne przedstawienie cyfr odpowiadające niegdysiejszym poglądom dotyczącym planet:
Numerologiczne konotacje pierwotnych znaczeń.
Ponieważ można sięgnąć do mojego eseju o życiu i śmierci, gdzie opisuję konotacje cyfr z kulturą i językiem, to tu jedynie w szkicowo o nich wspominam. Zachęcam więc do przeczytania tego szerszego tekstu.
1
Neptun
Starożytni wyliczyli pozycję najbardziej skrajnej planety naszego układu Słonecznego, ale nie mogli jej zaobserwować.
Dlatego stawiali kreskę w tym miejscu nie zaznaczając planety. Dziś nazywamy ją Neptunem.
2
Uran
Najbardziej oddaloną planetą widzianą przez starożytnych był Uran, dlatego po kresce symbolizującej wyliczoną pozycję Neptuna rysowano widzianą planetę. Współcześnie twierdzi się, że Uran został odkryty stosunkowo niedawno. Taki pogląd jest związany z tym, że nauka nie dysponuje spisanym świadectwem, a nie dostrzegła w tradycji języka oraz w symbolice cyfr związku z kosmosem. Dzisiejsza cyfra 2 jest efektem szybkiego rysowania kuli i linii.
3
Saturn
Trzecią w kolejności planetą jest Saturn. Przedstawiano go podobnie jak Uran, czyli jako drugą widzialną planetą po Neptunie. Dzisiejsze 3 to pozostałość po zakreśleniu dwóch kół.
4
Jowisz
Kolejną planetą po Saturnie, zmierzając w stronę Słońca, jest Jowisz. W starożytności określano go w Rzymie mianem Jupitera, a w Grecji Zeusa.
Jego starożytne znaczenie numerologiczne zdradza Łacina oraz języki, które uległy romanizacji. Dzisiejsze 4 to uproszczony sposób rysowania tego ważnego ciała niebieskiego, które ustępuje swoją masą jedynie Słońcu.
V Λ
Mars / Vars / Λars
Współczesne rzymskie 5, czyli „V”, było wcześniej znakiem Etruskim „ Λ”, ale przekręconym przez Rzymian do góry nogami. Konotację owego przekręcenia cyfry, jak i memu dźwiękowego przedstawiłem w eseju, do którego odsyłam. Widzicie tu zatem symbol Warsa ( Λarsa) zmieniony na Marsa. Moim zdaniem, niegdyś „W” dla dźwięku o płci męskiej wyglądało tak: „Λ”, a dla dźwięku o płci żeńskiej - „V”. Uważam, że były wtedy sobie przeciwstawne znaczeniowo i graficznie. Reasumując w starożytności męskie „ Λ” symbolizujące Marsa (właściwa pisownia to Varsa) i zarazem cyfrę 5 było odwrócone. Użyłem czerwony kolor czcionek w opisie, aby podkreślić niezgodność z pierwotną pisownią. Pamiętajcie też, że słowo piramida określająca podobną formę geometryczną jest określeniem nie mającym związku z pierwotnym słowem nazywającym tę formę architektoniczną starożytnych.
6
Księżyc
Zaskakujące jest to, że satelita stanowiący wraz z Ziemią dwu planetę wypadł ze schematu naszego układu słonecznego i dzisiaj nie postrzegamy go jako jego ważny podmiot. W kulturze księżyc zajmuje bardzo istotną pozycję dlatego też postanowiłem przywrócić jego jakże zasłużone miejsce. Odnoszę się do owych licznych konotacji języka, kultury i cyfry w eseju do którego odsyłam, aby się nie powtarzać. Nadmienię jedynie, że starożytni jako cyfrę 6 rysowali kreskę symbolizującą tor poruszania oraz kulę symbolizującą właśnie księżyc.
7
Ziemia
Współczesne 7 to pozostałość po obrysowywaniu pustki Ziemi tak, aby symbolicznie podkreślić, że księżyc niegdyś był jej częścią, zanim nie doznała kolizji kosmicznej. Jako istotną konotację przywołuję cyfrę 7 mającą swoje symboliczne znaczenie w Piśmie Świętym w odniesieniu do stworzenia świata.
8
Venus
Wenus w starożytności widziano jako planetę towarzyszącą Słońcu przy jego zachodzie oaz ponownie przy wschodzie.
Moim zdaniem było to przyczyną obrazowania tego ciała niebieskiego jako dwóch okręgów tworzących współczesną liczbę 8.
W starożytności była to cyfra oznaczająca ósmą planetę poczynając od krańca naszego układu słonecznego.
Uważam, że związek numerologiczny tej planety odcisnął się w wielu językach dla określenia nocy.
Przykładem mogą być angielskie słowa „eight" i „night” albo łacińskie: „octo” i „noctis”.
Moim zdaniem fazy księżycowe Wenus mają znaczenie
dla słów słowiańskich określających noc.
9
Merkury
Jak pewnie wiecie, często widzianym atrybutem w przedstawieniach Merkurego jako boga, jest laska z pojedynczą kulą.
Uważam, że niegdyś stawiając kreskę rysowano niejako tor, po którym planeta ta obiega słońce.
X +
Słońce
Przypuszczam, że nie jest dla was zaskoczeniem, że w starożytności cyfra 10 oznaczana była symbolem "+", który to Rzymianie przekręcili czyniąc z niego znak „X” (do dzisiaj w Chinach dla określenia cyfry dziesięć stosuje się „+”). Myślę, że będziecie jednak zaskoczeni tym, iż kiedyś dźwięk wyrażany obecnie symbolem „S” pisano tak: „+”. Symbol ten zatem oznaczał zarówno cyfrę 10, jak i dźwięk „S”. Gdybyśmy chcieli napisać słowo angielskie oznaczające słońce, używając ten prastary symbol, to wglądałoby ono tak: „ +UN ” Pamiętajmy, że dla organizmów biologicznych opartych o fotosyntezę, słońce jest najwyższą wartością, zaś szczytujące widzimy jako powidok w kształcie krzyża, gdyż nie możemy go oglądać. Roszadę memów dźwiękowych i symboli dotyczących wartości słońca opisałem w eseju o Przed Literach „+” i „S”, czyli współczesnych „S” i „G”. Przypominam też, że krzyże celtyckie istniały o wiele wcześniej, niż chrześcijaństwo.
